|
تلاقي پراگماتيسم و پست مدرنيسم در فلسفة ريچارد روتي
|
نام پروژه:
|
|
دانشگاه تبريز
|
محل پروژه:
|
|
87
|
سال:
|
|
در اين پژوهش هدف ما بررسي تلاقي پراگماتيسم و پست مدرنيسم در شکل گيري نئوپراگماتيسم ريچارد رورتي است. همانطور که دو جريان فکري بزرگ دورة مدرن يعني عقلگرايي و تجربه گرايي در ايده آليسم استعلايي کانت باهم تلاقي مي کنند در نئوپراگماتيسم رورتي نيز شبيه اين جريان رخ مي دهد با اين تفاوت که به جاي عقلگرايي و تجربه گرايي ، پراگماتيسم و پست مدرنيسم در فلسفة او باهم جمع مي شوند. البته سنخيت بين پراگماتيسم و پست مدرنيسم غير از سنخيت عقلگرايي و تجربه گرايي است؛ زيرا دو مورد اخير تااندازه اي مانعه الجمع اند؛ ولي پراگماتيسم و پست مدرنيسم وجه اشتراکات شان بسي بيشتر از وجه اختلافات شان است. در اين پژوهش فرضية اصلي، تلاقي اين دو جريان فکري در فلسفة رورتي است. شايان ذکر است که محدود کردن فلسفه رورتي به اين دوجريان مهم به همان اندازه اشتباه است که اين دو را از هم جدا کرده و در تکوين انديشة فلسفي رورتي نقش فرعي و تبعي به آنها بدهيم. همچنين نبايد چنين تصور کرد که عناصر ديگري در شکل گيري فلسفه رورتي تأثير نداشتند. به عنوان مثال در انديشة رورتي مي توانيم رگه هاي فلسفه هاي تحليلي ، اگزيستانسياليستي و حتي رگه هاي هرمنوتيکي گادامر را مي توان يافت. ولي در اين نوشته صرفاً به تأثير پراگماتيسم و پست مدرنيسم در تکوين تفکرات نئوپراگماتيستي رورتي و تلاقي اين دو در انديشة او مي پردازيم. بنابراين اين پژوهش درصدد نشان دادن اين تلاقي در نئوپراگماتيسم رورتي است.
در اين کار، به سراغ کتاب هاي اصلي رورتي رفته تا تدقيق در لابه لاي سطور آنها ردپاي اين تلاقي را نشان دهيم. اين پژوهش از سه قسمت تشکيل شده است که در قسمت اول به مباني پراگماتيسم کلاسيک، مثل تجربه گرايي ، داروينيسم ، انديشة مهمترين نمايندگان آن يعني جيمز و ديويي دربارة اين مباني پرداخته ايم. در قسمت دوم نيز به مباني پست مدرنيسم مثل مرگ سوژه ، ضدعقل گرايي و آراء برخي از فيلسوفان پست مدرن از جمله ليوتار، دريدا ، ويتگنشتاين دوم دربارة اين موضوعات اشاره نموده ايم. در قسمت سوم به بررسي مباني نئوپراگماتيسم رورتي از قبيل ضدماهيت باوري ، ضدبازنمودگرايي و غيره که حاصل ترکيب پراگماتيسم و پست مدرنيسم در انديشه او هستند مي پردازيم. در پايان نيز نتايج حاصله از اين پژوهش را بيان کرده ايم. در اين نوشته روش ما ترکيبي از روش توصيفي و تحليلي و در عين حال انتقادي است.
در فلسفه رورتي که به نئوپراگماتيسم مشهور است دو جريان عمده تفکر غربي يعني پراگماتيسم کلاسيک و پست مدرنيسم به هم مي رسند. رورتي در نقد فلسفه غرب از آراء جان ديويي و ويليام جيمز و نيز از انديشه هاي فوکو ، دريدا ، ليوتار و ديگر پست مدرنيست هاي استفاده مي کند. رورتي در نئوپراگماتيسم خودش به جاي ذهن از زبان استفاده مي کند چيزي که در فلسفه پست مدرن نقش کليدي دارد. رورتي در سن 75 (2007)سالگي در امريکا درگذشت
|
چکیده طرح یا پروژه:
|
|
|
آشنايي با مکتب کيوتو
|
نام پروژه:
|
|
معاونت پژوهشي دانشگاه تبريز
|
محل پروژه:
|
|
1392
|
سال:
|
|
مکتب کيوتو (Kyoto School) جنبش فلسفي ژاپني است که به دليل ظهور آن در دانشگاه کيوتو به مکتب کيوتو مشهور شده است. وقتي که ژاپن در عصر ميجي درهاي خود را به روي مدرنيته غرب بازکرد متفکران اين کشور نيز با علوم و مخصوصاً فلسفة غرب آشنا شدند. در اين مکتب فلسفه غرب با انديشه¬هاي ديني و عرفاني آسياي شرقي به ويژة بودائيسم و کنفوسيوس ادغام شده است. شايد بتوان تعبير التقاط¬گرايي را به عنوان اصطلاحي مناسب براي توصيف انديشه¬هاي اين مکتب به کاربرد.
عنوان اين مکتب اولين بار توسط يکي از شاگردان نيشيدا کيتارو به نام توساکا جون در مقاله¬اي تحت عنوان «فلسفه مکتب کيوتو» در يکي از روزنامه هاي ژاپني در 1932 به کار رفت. کيجي نيشيتاني به عنوان يکي از سه عضو اصلي(دو عضو ديگر يعني نيشيدا و تانابه)اين مکتب بر اين باور است که «مکتب کيوتو شيوه¬اي از فلسفيدن است نه نظام يکپارچه و منسجم تفکر»( Nishitani, 1983 xxviii). سه فيلسوف کليدي اين مکتب يعني نيشيدا، تانابه و نيشيتاني مکتب کيوتو را به عنوان يک جنبش فلسفي در ژاپن بسط و اشاعه دادند. البته فيلسوفان ديگري نيز در بسط و اشاعه اين مکتب تأثيرگذار بودند ولي نقش اين سه شخصيت کليدي بسيار برجسته است.
|
چکیده طرح یا پروژه:
|
|
|
|
|
|